اشعار

گلویم خشک از بغض است و چشمانم ز باران تر         پریشان است احوال من از حالی پریشان تر

مزار جـانشیـنـیان نبی را بی نشان کردند         و می دانند خود را از مسلمانان مسلمان تر

گـمـان ذره ها خـامـوشی خورشید بود اما         نفهمیدند بیش از پیش می گردی فروزان تر

ولی می بینم این بدکارها از کار خود روزی         پـشیـمـانند این دنیـا و آن دنـیا پـشیـمان تر

دلـت آرامـگـاه پـنـج جـنّـت آفـریـن بـاشـد         نـدیـدم هیچ جا را از بهشت تو گلستان تر

تو را قدری نهان است ای زمین خاکی یثرب         ولیکن در وجود خاکیت قدریست پنهان تر

رسیده زائری بی جان که جان گیرد ز دیدارت         چه می بیند که برمی گردد از پیش تو بی جان تر

تو می باری به حال زائر و زائر به حال تو         تو از دل میشوی ویران تر و دل از تو ویران تر

برایت خواب ها دیـدیـم روزی آستـانت را         بنا خواهیم کرد از طوس هم حتی چراغان تر

روزگار تو بغیر از درد غربت نیست که           روزگار من بغیر از آه حسرت نیست که

از تو گفتن کار اشک چشم باشد بهتر است           گریه وقتی هست دیگرجای صحبت نیست که

راه را بـستـند دیگر زائرت کـمتر شده           شأن تو آقای من این صحن خلوت نیست که

کاش اسمم بود جـزو کارگـرهای حـرم           کاش می مُردم برای تو لیاقت نیست که

دیر هم اینجـا بیایـم زود راهـم مـیـدهی           برسر خوان کریمان حرف نوبت نیست که

هم نجف هم کاظمین و کربلا رفتم ولی           تا نرفـتم سامرا کامل زیـارت نیست که

سامرا حتی اگر ویرانه باشد جنت است           زرق و برق ظاهری معیار جنّت نیست که

گنبد و گلدسته هایت کو؟به حالم رحم کن           آه در قلب شکسته صبر و طاقت نیست که

با دلم هرجای صحن تو بخواهم میروم           در مسیر عاشقی بُعـد مسافت نیست که

ای گرد کـاروان تو را حُسن مشتـری            بر خـسروان گـدای تو را نیز برتری

کنیه: «ابامحمّد» نام خوشت: «حسن»            «ابن‌الرضا» ولیِّ خدا،شهره: «عسکری»

خاک حریم قدس تو را فیض عیسوی            عــبـد درِ تـو را روشِ بــنـده‌پــروری

یک آسـمان ستاره زمیـن‌بـوس آستـان            صدها هزار مشتری‌ات گشته مشتری

پایت در آسمان، حرمت «سُرّ من را»            از «سُرّ من رآ»ت بر افلاک رهـبری

با اقـتـدار و قـدر و جــلال الــهــی‌ات            خُلق خوش محـمّـد و بازوی حـیـدری

نـام‌آوران بـرنـد به تـجـلـیـل از تو نام            پیغـمبـران کـنند به مـهـرت پـیـمبـری

از بام چرخ نقـش زمین گردد آفـتـاب            خـواهد اگر زنـد به تو لاف بـرابـری

گر با تو دشـمـنـم کـند اعـلان دوستی            من می‌کنم بر او ز دل و جان برادری

بالله قـسم به چون تو پدر فخـر می‌‌کند            بر خاک نرجس ار نبرد سجده مادری

با یک نسیم سامره‌ات می‌توان گرفت            فـیـض مـسـیـح از دم بـیـمار بـستـری

بی مـهـر تو اگـر پـدر و مـادرم بـرنـد            سوگند می‌خورم که من از هر دو‌اَم بری

حاشا که هر حسن؛ حسن عسکری شود            تو دیگـر اسـتـی و دگـرانـنـد دیگـری

باید پـدر تو باشی و مهـدی بُوَد پـسـر            بر این گهر به جز تو کسی نیست گوهری

دردا که کُـشت معـتـمدِ سنگـدل تو را            در هـشتم ربیع نخـست از ستمـگـری

آزر گرفت تا جگـرت از شرار زهـر            بـاریـد اشـک شـیـعـه چنان ابـر آذری

جا دارد ار برای تو گریند روز و شب            جنّ و ملک زمین و زمان حوری و پری

مهدی غریب و نرجس مظلومه شد غریب            آن بانویی که داشت به تو فخر همسری

دردا که در بهار جـوانی خـزان شدی            از بس که کرد ساقی غم بر تو ساغری

پیـوستـه بـاد گـریـۀ «میثم» نـثـار تـو            کـاو را بوَد به خاک شما خط نوکری

ای نعـمـت ولایت تو بهـتـرین نِـعَـم            وی لـطف بـی نهـایت تو شامل اُمـم

هم کاشف الغمومی و هم باقـر العـلوم            هم چشمۀ کـمـالی و هم منـبع حکـم

ای آنکه گفت خواجه اَسری ترا سلام            بپـذیر هم سـلام من خـسته از کـرم

وا حسرتا که کشته زهـر جفا شدی            از کیـنۀ هـشام تو ای شـاه محـتـشم

دشمن پی اذیّت تو قد نموده راست            چندانکه شد ز کثرت غم قامت تو خم

تأ ثـیر زهر تعـبیه در زین بپای تو            بگسیخت تار و پود وجود تو را ز هم

ای خفته در بقیع که قبرت بود خراب            جانها فدای غـربتـت ای کـشتۀ ستم

پیوسته در عزای تو و بر مزار تو            چشم کبود چرخ ببارد سرشک غـم

بسر می پرورانم من هوای حضرت باقر           به دل باشد مرا شوق لقای حضرت باقر

ز عشق جان من بر لب رسیده کس نمی داند           که نبود چاره ساز من سوای حضرت باقر

چنان بگـرفـته عـلـمش آفـاق را یکـسـر           که پیچیده در این عالم صدای حضرت باقر

پیمبر گفت با جابر که خواهی دید باقر را           سلام از من رسان آنگه برای حضرت باقر

به رستاخیز گر خواهی نجات از گرمی محشر           برو در سـایه ظل همای حضرت بـاقـر

امروز اگر بی سر و سامـان تو هستیم            فـردا به جزا دست به دامان تو هستیم

در طالـع بـرگـشتـه اگر هیـچ نـداریـم            خوش بخت از اینیم که از آنِ تو هستیم

مانند کویری که ترک خورده و خشک است            ما مـنـتـظـر بـارش بـاران تو هـستـیم

هنگام دعا بارش باران که شروع شد            خندان شده بودیم که گـریان تو هستیم

کافی ست فـقط گـوشۀ چـشمی بنـمایی            بی چون و چرا در پی فرمان تو هستیم

امـروز نـه؛ والله کـه از بــدو تــولّــد            ما ریزه خـور سفـره احسان تو هستیم

در مسلک ما رسم بر این است که گوییم            یا حضرت سجاد ثـنـا خوان تو هستیم

مژده ای یاران نگار آمد نگار آمد نگار           بر تـنِ هـستی قـرار آمد قرار آمد قـرار

غنچۀ زهرا به بار آمد به بار آمد به بار           عالم از یک گل بهار آمد بهار آمد بهار آمد بهار

جـان به شوق او؛ نثار آمد نثار آمد نـثار           لیل رفـت اینک نهار آمد نهـار آمد نهار

دامن ریحـانه‌ات گـردیده گـلشن یا رضا

خانۀ تو، قلب تو، چشم تو روشن یا رضا

ای رضائیون رخ ابن الرضا را بنگرید           رکن ایمان، حصن دین، کهف تُقی را بنگرید

چـارده مرآت حُـسن کـبـریـا را بنگـرید           هیبت و قدر و جلال مرتضی را بنگرید

بر سر دست رضا حُسن خدا را بنگرید           طلعت قرآن جمال مصطـفی را بنگـرید

قـبلۀ اهل ولا باب الـمراد است این پسر

جود با لبخند می‌گوید جواد است این پسر

ای عروس فـاطمه خـیـرالانـام آورده‌ای           عـاشـر مــاه رجـب مــاه تـمـام آورده‌ای

عـرشیـان را آفـتـابـی مـستـدام آورده‌ای           فرشیان را رهبری گردون مقام آورده‌ای

نـوریان را در همه عـالـم امام آورده‌ای           نــاریـان را آیـت بــرداً ســلام آورده‌ای

جان جان عالم است این بر سر دوشش بگیر

ای عروس موسی جعفر در آغوشش بگیر

آسمان گوید که این خورشید تابان من است           عرش می‌بالد که این ماه فروزان من است

عدل می‌نازد که این مولود، میزان من است           وحی می‌خندد که این پاکیزه تن، جان من است

مادرش ریحانه می‌گوید که ریحان من است           در بغل او را رضا گیرد که قرآن من است

بشنوید از حضرت جبریل با صوت جلی

کــوثـر دوم مـبـارک بـاد بـر آل عــلــی

ای وجود جود از جود وجودت یا جواد           دوستان و دشمنان مرهون جودت یا جواد

حضرت معبود مشتاق سجودت یا جواد           لوح دل آئـینۀ غـیب و شهـودت یا جواد

مـدح تو گـفـته خـداوند ودودت یا جـواد           ای ز وهم خلق، بالاتر حدودت یا جواد

تا ابد ظرف وجود از جود و احسان تو پُر

هم تو دُرّ هشت دریایی و هم بحر سه دُر

نوح دل یوسف لقا موسی کلام عیسی دمی           بحر ایمان را گهر دُرهای رحمت را یمی

هم کـتاب الله نـاطق هم خطاب محکـمی           در محـیط عـلـم سـکّـانـدار کـلّ عـالـمی

در سنـین خُـرد سـالی پـیـر پور اکـثـمی           از تـمـام انـبـیـا غـیـر از محـمـد اعـلمی

در جواب یک سؤال آری هزاران مسئله

افکـنی بر گـردن صد پـور اکـثم سلـسله

آبـرو بـخـشـان عــالـم آبــرومـنـد تـوأنـد           در سنـیـن کـودکـی افـلاک پـابـنـد تـوأند

جود و احسان، علم و تقوا چار فرزند توأند           صد چو لقمان مستمند حکمت و پند توأند

انـبـیاء یکـسرهـمه مشـتاق لبخـنـد توأند           در سما افـلاکـیان از مهـر در بـند توأند

باد و بارن، ابر و دریا بی قرارت می‌شود

در شکار ماهیی مأمون شکارت می‌شود

ای بلندای زمان مرهـون عـمر کوتهـت           اخـتـران پـروانۀ روی نکـوتـر از مهت

تن، نه بلکه جان ارباب کرم خاک رهت           عرش و فرش و آسمانها و زمین دانشگهت

علم ما کان و یکون سطری به قلب آگهت           در کتاب آسمانی خوانده حق وجه اللّهت

می‌درخـشد تا قـیـامت کـوکـب اقـبـال تو

شوکت عباسیان چون مور شد پامال تو

دست تو وقـت کـرم کـار خـدایی می‌کند           چشم تو از عالمی مشکل گشایی می‌کند

خُـلق تو حتی ز دشـمن دلـربـایی می‌کند           مِهر تو در مُلک دل فرمانروایی می‌کند

ذات حق در طلعت تو خود نمایی می‌کند           عـالم خـلـقت سر کـویت گـدایـی می‌کـند

با تو دارم عرض حاجت از تو می‌خواهم مراد

یا جـواد ابن جـواد ابـن جـواد ابن جـواد

ای تو شمع و عالمت پروانه یا ابن الرضا           ای رضا را نازنین دردانه یا ابن الرضا

دامن ریحـانـه را ریحـانـه یا ابن الرضا           جود، پیش جود تو افـسانه یا ابن الرضا

من گـدایـم بر در این خانه یا ابن الرضا           آشـنـایـم، نـیـسـتـم بـیگـانـه یا ابن الرضا

تو مرا سر مست از جام ولایت می‌کنی

تو به مأمون حرز مادر را عنایت می‌کنی

کـیـستم من سائـل کوی تو یا ابن الرضا           روز و شب گرم هیاهوی تو یا ابن الرضا

مدح خوان تو، ثنا گوی تو یا ابن الرضا           تشنه کامی بر لب جوی تو یا ابن الرضا

من گدا، جود و کرم خوی تو یا ابن الرضا           دست دل آورده‌ام سوی تو یا ابن الرضا

ای هماره لطف و احسان و کرامت کارتان

کیست «میثم» خـاک راه میثم تـمّـارتان

با مهر تو دل سپهـری از نور شود            بـا یـاد تو سـیـنـه وادی طـور شـود

تـنها نه ز مـقـدم تو شاد است رضا            کـز آمـدنت فـاطـمـه مـسـرور شود

*************

آن گـل که سرآغـاز شکـوفـائی بود            رخـسـارۀ او بـهـشت رویـائـی بـود

وقتی که در آغوش رضا می خندید            چون دیـدن بـاغ گـل تمـاشـائی بود

*************

ای گل که فضا معطر از بوی تو بود            سر تا سر یثرب همه مشکوی تو بود

وقتی که رضا تو را در آغوش گرفت            در دیـدۀ او نـقـش گـل روی تو بود

ما خـشـكسـالـیـم و شما بـاران مایی            دریای لطف و فضل بی پایان مایی

وقتی كه اسم فاطمه روی لب ماست            بوی تو می‌آید، یـقـیـن مهـمان مایی

شاگرد درس تو كرامت پیشه گان اند            استـاد درس مـكـتـب عـرفـان مـایی

هر كس كه باشد منكرت پست است اما            من مطمئـنم این كه تو، قـرآن مایی

آن كس كه با تو رفت بیراهه نرفته            در كـشتـی فـیض خـدا، سكـان مایی

از لطف و احسان شما، از علم و جودت            بـی پـرده می‌گـویم شما ایـمان مایی

تو در دل خوبان عـالـم جای داری            زیـرا كه نــور دیـدۀ سلـطـان مـایی

چشم و چـراغ هـشتـمین ماه خدایی

یعنی كه فرزند علی موسی الرضایی

آن قدر كه چشمان زیبای تو ناز است            مانند سجاده به طاق عرش باز است

وقتی كه اسم تو می‌آید آسمان هم...            با ذكر نامت غرق در سوز و گداز است

یك دو قـدم بـردار كه عـالم بـبـیـنـد            خاك زمین از گام هایت دل نواز است

روز قـیـامت می‌شود فهمید این را:            هركس كه قدری با تو باشد سرفراز است

ما را هم از حال دعایت جرعه‌ای ده            آقا امـامت كـن بیا وقـت نـماز است

مرغ سحر دیشب تمام ذكرش این بود            نام جواد از روز اول چاره ساز است

وقتی كه تو رو به خدا غرق دعایی            انگار كه حـیـدر كنار جانـماز است

 ما را بـخـر تا كه بـرای تو بمانـیم

روزی مان كن تا گـدای تو بـمانـیم

در هر نگاه تو صفا را می‌توان دید            قطعاً علی موسی الرضا را می‌توان دید

در نـیـمـه شب هـای خـدایـی تـو آقا            هر شب سرشك ربّنا را می‌توان دید

آقا به جان نوكرانت كفر این نیست            در چشم های تو خدا را می‌توان دید

دست گدا وقتی كه سوی تو دراز است            لطف امـام مجـتـبی را می‌تـوان دید

هر شب كنار سفره‌ات خضر و كلیم اند            چون حضرت خیرالنسا را می‌توان دید

عـالم فـقـیـر دست هایت هست زیرا            در خـانـۀ تو انـبـیـا را می‌تـوان دید

از آسمان كـاظمیـن از روی گـنـبـد            گـلـدسته‌های كـربلا را می‌توان دید

از صحن تو تا كـربلا یك راه دارد

یـك جــاده‌ای كـه نــام ثــارالله دارد

بـاز بـر نخـل ولایت ثـمـری داده خدا            آسـمـان عـظـمت را قـمـری داده خـدا

در بهـاری همه زیـبائی و امید و صفا            گـلشن مهر و وفـا را ثـمری داده خدا

دهـم مـاه رجـب لـیـلـۀ قـدر دل ماست            وه بر این شب چه مبارک سحری داده خدا

شب قدر است بخوان سوره کوثر زیرا            به رضا کـوثر و قـدر دگری داده خدا

حجره کوچک ریحانه بهشتی دگر است            که بر این خانه صفای دگری داده خدا

به جهـان بـشریت ز حـریـم ملـکـوت            با جـمـال مـلـکـوتی بـشـری داده خـدا

تـا که در بـادیـه عـشـق توقـف نـکـنـد            باز این قـافـلـه را راهـبـری داده خـدا

همه از مرحمت این پدر و این پسر است            هرچه بر هر پسر و هر پدری داده خدا

همچو او نیست دگر پُر برکت مولودی            مقدمش را چه مبارک اثری داده خـدا

اولیاء جـمـلـه جوادند ولـیـکن ز جواد            جـود را جـلـوۀ تـابـنـده تری داده خـدا

تا دهـد قدرت فـرعـونی مـأمـون بـباد            به جگر گوشه موسی پسری داده خدا

جز مدیح علی و آل (موید) را نیست            آری آری که به هر کس هنری داده خدا

اگـر چه پـیـر اگـر چه خـمیـده‌ام بابا            دوباره بر سر خـاکـت رسیده‌ام بابا

رسیده‌ام که بگویم چه آمده به سرم            رسیـده‌ام که بگـویـم چه دیـده‌ام بابا

ببین که پـیرتر از روز قـبل آمده‌ام            نفس نفـس ز فـراغت چکـیده‌ام بابا

بخوان ز چشم کبودم که چند روزی هست            که روی دخـتـر خود را ندیده‌ام بابا

از آن زمان که به دنبال مرتضی در خون            مـیـان مـردم شـهـرت دویـده‌ام بـابا

ببین که زخم جسارت نشسته بر رویم            ببین که طعم حرارت چـشیده‌ام بابا

دلـم هـوای تو و یـاد محـسنـم کرده            مـرا بـبـر به کـنـارت بـریـده‌ام بـابا

آسمان مـاتم گرفـته از جـفـا یابن الحسن           سر کشیده ساقـی آن جام بلا یابن الحسن

بر دل یاران غمی ناگفتنی بنشسته است           غرق ماتم گشته شهر سامرّا یابن الحسن

دانم از داغ پدر گریان و سوزانی چو شمع           در کـنار قـبـر او داری نـوا یابن الحسن

ای امیـد آخـرین ای روشـنی بخـش دلـم           ای که می‌باشی کنون صاحب عزا یابن الحسن

در عزای باب خود صاحب عزای مجلسی           بر عزاداران خوش آمد گو بیا یابن الحسن

می‌زند آتش به قـلبـم سـوزِ داغ عسكرى           گيرد امشب اشك من هر دم سراغ عسكرى

شد به سن كودكى فرزند دلبـنـدش يتـيـم           گشت دُرّ اشك مهدى چلچـراغ عسكرى

در دل صحراى غم ها و به دشت سرخ عشق           لاله سان شد قلب ما خونين ز داغ عسكرى

بس كه اندوه فراوان ديد از جور خسان           شد لـبالب از مـى غـم ها ايـاغ عـسكرى

با گلاب اشك و با سوز درون گويد سخن           حافظى آن بلبل خوش خوان باغ عسكرى

اى نخل رياض علوى برگ و برت سوخت           از آتش بـيـداد ز پـا تا به سـرت سوخت

اى يــازدهــم اخــتــر پُــر نــور ولايـت           خورشيد ز هجر رخ همچون قمرت سوخت

اى پـــارۀ قــلـب نـــبــى و زادۀ زهـــرا           از آتش زهر ستم و كين جگرت سوخت

از داغ جهان سـوزِ تو در دشت محـبّت           چون لاله سوزان دل مهدى پسرت سوخت

چون مشعل افروخته در سوگ و عزايت           اى واى دل مهدى نـيكو سيـرت سوخت

در فصل شباب از ستـم و كـيـنـۀ دشمـن           چون شمع شب افروز ز پا تا به سرت سوخت

اى جان جهان «حافظى» سوخته دل گفت           قلب همه از داغ دل پُـر شررت سوخت

در دل آزادگـان بـاشد ولای عـسـکـری           جان هر آزاده ای گـردد فـدای عسکری

می ستـیـزد با ستمکاران و با بیگـانگـان           آن که می باشد به عـالم آشنای عسکری

ای که دست خود زنی بر دامن پُر مهر او           سعی کن تا پا گذاری جای پای عسکری

بـارالها قـسمت و روزی ما کن از کرم           مرقد وصحن وسرای با صفای عسکری

بهر حفظ دین و قرآن شد شهید زهر کین           عالمی انـدوهگـیـن باشد برای عسکری

آسمان گرید زداغ جانگـدازش ای دریغ           سرزمین سـامرا شد کـربـلای عسکری

مادرش زهرای اطهر سوگواری می کند           هر کجا بر پا بود سوز و عزای عسکری

تسلیت گوید به نزد مهدی صاحب زمان           (حافظی)از ماتم محنت  فزای عسکری

چون جدّ خویش خسته و بی بال و پر شده            در حجره ای که بسته درش محتضر شده

برگشته رنگ و روش تنش تیر می کشد            وقـتی كه زهر بر بـدنش كـارگر شده

با چشم تار تا به زمین خورد لب فشرد            این ضعف چیره بر بدنش دردسر شده

یك دست زد به پهلو یك دست روی خاك            یـعنی كه ارث مادری اش بیـشتر شده

دارد به روی مـادر خود فـكر می كند            خورشید عشق هر نفسش شعله ور شده

دریا میان چشم تـرَش جا گرفـته است            آری دوباره روضۀ زهرا گرفته است

مثل امواج خروشان كه به ساحل برسند            وقت آن است كه عشاق به منزل برسند

هـادی راه تو هـستـی و یـقـیـنـاً بی تو            نـاگـزیـرنـد از آغـاز به مشكـل برسند

رهروان از تو و از جامعه تا بی خبرند            كی به درك قلم و قاف و مزمّل برسند

واجب دین خـدا بودی و تركت كردند            در شـتـابـنـد به انـجـام نـوافـل بـرسند

در جهان حاكـم جـبـار فـراوان دیـدیم            كه بعـیـد است به پـای متـوكـل برسند

سامرای تو مدینه ست مبـادا یك روز            صحن های تو به ویرانی كامل برسند

با هم از غربت و داغ تو سخن می‌گویند            شاعـرانی كه به درك متـقـابـل برسند

واژه‌ها كاش كه از سوی تو الهام شوند            تا به این شـاعر آشـفـتـۀ بـیـدل برسند

بـالاتـری ز مـدح و ثـنـا أیـهـا الـنـقـی            ابـن الــرضــای دوم مــا أیـهـا الـنـقـی

با حُبّ تو عبادت ما عـین بندگی ست            هــادی آل فــاطــمــه یـا أیـهـا الــنـقـی

دارم "ولی" شناسی خود را ز نور تو            مــولای مـن ولــیِ خــدا أیـهـا الـنـقـی

بـا آن نـقـاوت نـقـوی یـک نـگـاه کـن            پـاکـیـزه کـن وجـود مرا أیـهـا الـنـقـی

با صد امـیـد همـچـو گـدایـان سـامـرا            پـر می کـشیـم سوی شما أیـهـا الـنـقـی

بخـشنده تر ز حـاتـم طائی تویی تویی            مسکین ترم ز هـر چـه گـدا أیها النقی

من هرچه خواستم تو عنایت نموده‌ای            یک حاجتم نـگـشـته روا أیـهـا الـنـقـی

گـردد جـوانی ام همه تـرویج مکـتـبت            جـانـم شـود فــدای تـو یا أیـهـا الـنـقـی

باید برای غربت تو بی امـان گریست

با ناله‌های حضرت صاحب زمان گریست

شرمنده از قـدوم تو چشمان جـاده بود            دشـمن سـواره آمـد و پایت پـیـاده بود

بـارانـی ست از غـم تو چـشم سـامـرا            با دیـدن تو اشک مـلک بی اراده بود

وقتی که آسمان ز غمت سینه چاک شد            دیدی که عرش سر روی زانو نهاده بود

زهـر ستم چه با جگـر پاره پاره کرد            دیگر نفس؛ نفس؛ به شماره فـتاده بود

شکر خدا که دشمن تو خیزران نداشت            هرچند دل، شکسته از آن بزم باده بود

آقـا بیا و با دل غـرق به خـون بخوان            از آن سه ساله که پدر از دست داده بود

جانش رسید بر لبش از ضربه‌های چوب            وقـتی کـنـار طشت طـلا ایـستـاده بود

آرام قلب خـسته‌اش از دست رفته بود

چشم به خون نشسته‌اش از دست رفته بود